Σε ένα πολύ αμφίροπο παιχνίδι που κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία φάση του, οι παίκτες της Εκάλης επιβλήθηκαν της ομάδος της Παλλήνης με 71-69.
Κώστας Τελάκης στο καλύτερο φετινό του παιχνίδιΣε γενικές γραμμές παρά τις νέες απουσίες των Αβαγιανού, Γαλανάκη (προστέθηκαν σε αυτές των Παρχαρίδη και Πετριανίδη), η ομάδα μας έπαιξε foul court press σε όλο το χρονικό διάστημα του αγώνα, αλλά προδόθηκε από την απειρία των παικτών της στις κρίσιμες φάσεις.
Η Παλλήνη προσπάθησε να εκμεταλευτεί την κακή φυσική κατάσταση του γηπεδούχου και έδωσε πολύ γρήγορο ρυθμό στον αγώνα. Εκεί στηρίχτηκε και το ότι το παιχνίδι κύλησε πόντο-πόντο, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Για την Εκάλη, δυστυχώς, άλλαξε άρδειν η άποψή μας. Εντάξει να σεβαστούμε την μπασκετική ιστορία κάποιων παικτών της, να σεβαστούμε ότι δεν έχουν βοήθεια από παράγοντες και όλα τα επακόλουθα που δημιουργούνται από αυτή την κατάσταση. Το θέμα είναι εάν οι ίδιοι σέβονται τον εαυτό τους, ή επέλεξαν να τελειώσουν την καριέρα τους με τις ευχές του Νίκου Ξανθόπουλου και του Βασιλάκη Καϊλα.
Δεν υπήρξε ούτε ΜΙΑ διαιτητική απόφαση την οποία να μην αμφισβητήσουν εμπράκτως, είτε φωνάζοντας είτε περικυκλώνοντας τον διαιτητή και ζητώντας το λόγο. Όποιος ήθελε πήγαινε στην γραμματεία να ενημερωθεί για ότι ήθελε. Αυτός που κάνει τον προπονητή, διαμαρτυρόταν με τα χέρια υψωμένα στα ουράνια σαν την Καλουτά στην Επίδαυρο σε όλες(???) τις διαιτητικές αποφάσεις.
Το σύστημα αυτό είναι ωραίο για να διαλύεις τα νεύρα όλων και να έχεις χάσει ένα βράδυ από την ζωή σου, γιατί μας είναι αδιάφορο ποιος θα κερδίσει όταν δεν έχουμε περάσει καλά. Η συγγνώμη κάποιων παικτών (προς τον προπονητή μας) για την κατάσταση που επικράτησε καθώς και η συγγνώμη του πρώτου διαιτητή ("έχετε δίκιο θα έπρεπε να έχω δώσει 15 τεχνικές ποινές"), δεν αλλάζει ούτε το αποτέλεσμα του αγώνα, ούτε το γεγονός πως η Εκάλη είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Βαρεθήκαμε την καραμέλα με "τα κακόμοιρα παιδιά που δεν έχουν το ένα και το άλλο". Να βρουν. Αλλιώς, αν δεν μπορούν να σεβαστούν τους κανόνες που ισχύουν για όλους ας το κόψουν να ησυχάσουμε.
Γνωρίζετε πως από αυτό το blog έχουμε δώσει πολλές φορές συγχαρητήρια σε αντιπάλους για νίκες κατά της ομάδας μας. Αυτή τη φορά δεν θέλουμε να το κάνουμε. Δεν πιστεύουμε πως οι αντίπαλοί μας τα αξίζουν...
Γιώργος Γιαννικάκης. Πολύ καλός επιθετικάΓια να μην χάσουμε όμως την ουσία, η ομάδα μας παρά τις απουσίες έπαιξε με πολλή ψυχή, πολύ ρυθμό και μας έδωσε την εντύπωση πως άρχισε η έξοδος από τη λάσπη. Το γράφουμε αυτό γιατί δεν μας νοιάζει το αποτέλεσμα αλλά η εικόνα. Και η εικόνα ήταν εξαιρετική.
Για την ιστορία, καλύτεροί μας παίκτες (χωρίς να υστερήσει κανένας) ήταν οι Τελάκης (άμυνα και επίθεση) και Γιαννικάκης κυρίως επιθετικά.
Η ομάδα μας με 2 πόντους κάτω στο σκορ και 16'' χρόνο επίθεσης, αστόχησε στην τελευταία προσπάθεια (προσπάθεια που εκδήλωσε με τρίποντο ο Τελάκης) και έχασε τον αγώνα. Πραγματικά περήφανα.
Περιμένουμε ανάλογη συνέχεια, όσο αφορά την προσπάθεια και την συγκέντρωση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου